زندگینامه پروین اعتصامی به همراه تصویر وی

بانو �رخشنده اعتصامی� مشهور به �پروین اعتصامی� از شاعران نامی معاصر است. وی در روز ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ خورشیدی در تبریز به دنیا آمد.پدرش � اعتصام الملک� از دانشمندان و ادیبان نامور و مادرش �اختر الملوک� دختر �غلامعلی�خان� و نوۀ شاعر معروف �شوری بخشایشی� بود. تحصیلات ادبی و عربی را نزد پدر آموخت و به تحصیلات عالیه خود در دانشگاه�های معتبر ادامه داد. در جشن فارغ التحصیلی خود ( خرداد ۱۳۰۳ خورشیدی) خطابه زن و تاریخ را ایراد کرد که بسیار مورد توجه و تشویق واقع گردید.پروین همواره به تکمیل فنون مختلف نزد پدر خود اشتغال داشت و او  در راه پرورش استعداد وی، که از هفت سالگی شروع به سرودن نموده بود، کمک شایانی کرد. این بانو در سال ۱۳۱۳ خورشیدی با پسرعموی پدرش فضل�ا� آرتا (همایون فال)، رئیس شهربانی�کرمانشاه،  ازدواج کرد ولی این وصلت دیری نپائید و منجر به جدایی گردید. بعد از آن واقعه تأثیرانگیز پروین مدتی در کتابخانه دانشسرای عالی تهران سمت کتابداری داشت و به کار سرودن اشعار ناب خود نیز ادامه می داد ، تا اینکه دست اجل گریبان او را در ۳۴ سالگی گرفت و او در شب ۱۶ فروردین سال ۱۳۲۰ خورشیدی به بیماری حصبه در تهران زندگی را بدرود گفت و پیکر او را به قم بردند و در جوار قبر پدر دانشمندش در مقبره خانوادگی به خاک سپردند. قریحه سرشار و استعداد خارق العاده پروین در شعر همواره موجب حیرت فضلا و دانشمندانی بود که با پدرش محشور بودند. به همین جهت برخی بر این گمان بودند که آن اشعار از او نیست.

این بانوی گرانقدر  بی تردید بزرگترین شاعر زن ایرانی است که در طول تاریخ ادبیات پارسی ظهور نموده است. اشعار وی پیش از آنکه به�صورت دیوان منتشر شود در مجله دوم بهار که به قلم پدر والا گهرش انتشار می یافت چاپ می شد (۱۳۰۲ ـ ۱۳۰۰ خورشیدی). دیوان اشعار وی  که شامل ۶۵۰۰ بیت از قصیده و مثنوی و قطعه است تاکنون چندین بار به چاپ رسیده است. مقدمه دیوان به قلم شادروان استاد �محمد تقی ملک الشعرای بهار� است که پیرامون سبک اشعار پروین و ویژگی�های اشعار او نوشته است. عمر پروین بسیار کوتاه بود، کمتر زنی از میان سخنگویان اقبالی همچون پروین داشت که در دورانی این چنین کوتاه شهرتی فراگیر داشته باشد. شعر پروین شیوا، ساده و دلنشین است. اخلاق و همه تعابیر و مفاهیم زیبا و عادلانه آن چون اختری تابناک بر دیوان پروین می درخشد چنانکه استاد بهار در مورد اشعار وی می فرمایند: � پروین در قصاید خود پس ازبیانات حکیمانه و عارفانه روح انسان را به سوی سعی و عمل، امیدحیات، اغتنام وقت، کسب�کمال و هنر، همت و اقدام، نیکبختی و فضیلت سوق می�دهد.� همچنین �دکترمحمدمعین� دربارة او  می�گوید: �اندیشه های پروین نو و متضمن نکات اجتماعی و اخلاقی و انتقادی است و تمثیلات نغز و اندرزهای حکیمانه و تفکرات او مایه شگفتی است . پروین در غالب آثار خویش چون مادری مهربان با فرزندان دلبند خویش سخن می�گوید. واقع بین است و بدین سبب تلخی های حیات را نیک ادراک می�کند و به خواننده عرضه می�دارد. � پروین در قصاید خود از حیث الفاظ پیرو  شیوه  شاعران قرن پنجم  و ششم خاصه ناصرخسرو قبادیانی  (۴۸۱ هجری قمری) است و در اشعار دیگر از قطعات و مثنوی های پر ارزش و غزل�ها و غیره سخن او بیشتر رنگ سخن عراقی دارد و غالباً ساده و گاه تحت تاثیر لهجه معاصراست. اما اندیشه های وی نو و متضمن نکات بلند اجتماعی و اخلاقی و انتقادی است و تمثیلات نغز و اندرزهای حکیمانه و تفکرات و تحقیقات بلند او در همة آثارش مایه اعجاب خواننده می�شود. قدرت او درخلق مناظرات و پرسش�ها و پاسخ هایی�است که غالباً میان اشخاص و اشیاء ترتیب می�دهد و از آن راه به نتایجی که مطلوب اوست می رسد.  تقریبا  او در تمامی آثارش  شاعر حقیقت جو و واقع بین است و به همین سبب تلخی�های حیات را از هر کس بهتر درک می�کند و با مهارتی خاص به خواننده نشان می دهد.  درک او نسبت به مبدا  حیات روشن و  تحت تاثیر شدید اعتقادات  دینی و  اندیشه�های عرفانی است�